نوایی رابطه‌ای نزدیک و دوستانه با عبدالرحمن جامی – شاعر و عارف بزرگ – داشت و این دو شخصیت بزرگ همواره در کنار هم به رشد فرهنگ و ادب افغانستان کمک کردند. نام هر دو در تاریخ ادبیات در کنار هم درخشیده است.

پدرم عبدالله از مردم بلخ بود. در روزگار نوح پسر منصور سامانی به بخارا درآمد. بخارا در آن عهد از شهرهای بزرگ به شمار می‌رفت. پدرم کار دیوانی پیشه کرد و در روستای خرمیثن به کار گماشته شد. در نزدیکی آن روستا، دهکده‌ای به نام افشنه قرار داشت. پدرم در همان‌جا مادرم را که «ستاره» نام داشت، به همسری گرفت. ...

امروز، وقتی شعرهای عاصی خوانده می‌شود، هنوز بوی دود و خون دهه هفتاد در آن حس می‌شود؛ اما در همان حال، عشق و امید نیز میان واژه‌هایش جاری است. او شاعر سرزمین سوخته بود، اما در دل سوختن، رؤیای سبز شدن را نیز می‌دید.

قسیم یکی از بهترین داستان‌نویسان دهه‌ی پنجاه افغانستان است که داستبان‌هایش در میان مجله‌های مختلف پراکنده مانده و جوالی سُرخه نخستین و تنها مجموعه داستان های اوست.

پس از فروپاشی حاکمیت حزب وطن، لایق در سال ۱۳۷۱ به پشتونخوا مهاجرت نموده و بنابر دوستی‌های دیرینه با خانواده‌ی خان عبدالغفارخان و خان عبدالولی خان، در ولی باغ واقع اشنغر اقامت گزید. خانواده‌ی لایق به کشور آلمان متواری گردید که سپس لایق هم به خانواده‌ی خویش پیوست. دوری وطن سبب اذیت دایمی لایق گردیده ک...

در افغانستان ماموران حکومت در ۶۵ سالگی بازنشسته می‌شوند. وقتی از کار بازنشسته شد، نامه‌ای به حامدکرزی رئیس جمهوری پیشین افغانستان نوشت و در آن نامه از انس و الفت پنجاه ساله با در و دیوار محل کار خود حکایت کرد و نوشت که حتی حاضر است بدون دریافت حقوق و امتیازی به کار در کتابخانه ادامه بدهد. آقای کرزی ...