متأسفانه هنرمند افغانستان می کوشد تا جایی که می تواند، از سیاست دور باشد و به جای درس گرفتن از تاریخ آن را تنها به نقد بگیرد. اما هنرمندانی از سیاست دوری می گزینند که برای وطن و مردم شان اهمیتی چندانی قائل نباشند. حال آنکه هنرمند خوب و با رسالت، مانند اکرم عثمان، تاریخ، جامعه و سیاست مملکتش را به خوبی می فهمد و با زبان هنر به شرح و تحلیل می پردازد. در کوچه ما، خواننده با یک تاریخ‌نگار نیز روبرو است، اکرم عثمان بعد از هر پادشاه گردشی در یک یا چند فصل به تحلیل و روایت اوضاع آن دوره می پردازد. این ...

ظاهراً موضوع اصلی داستان تلاش برای بقا و نابودی آن است. زشتی و زیبایی، یا تاریکی و روشنایی، دو نیروی متضاد در سراسر روایت در جریان‌اند. در صحفه ۶۴ آمده است: «وقتی هستی، جهان هست و این جهان پر از تقابل است و اگر تقابل نبود شاید هستی نبود. یعنی اگر خوبی باشد در برابرش بدی و اگر زیبایی باشد، در برابرش زشتی است. همان‌طور که در برابر روز شب است و در مقابل سپیدی سیاهی… پس تو هستی را تغیر نخواهی داد. تو باید هنر زیستن را یاد بیگیری…»

روی‌هم‌رفته این کتاب نه‌تنها پرده‌زدایی از زندگی، سنت‌ها و اعتقادات هندو‌های افغانستان می‌کند؛ بلکه به عنوان یک اثر ادبی بی‌بدیل از تاریخ و جامعه‌شناسی افغانستان شناخته می‌شود که با تأمل و ظرافت فراوان به رشته تحریر درآمده‌ است. خواندن این کتاب قلب خواننده را به‌ تپش درآورده و ذهن او را به تفکر و تأمل وا‌می‌دارد. این کتاب واسطه‌یی است برای سفر‌کردن به دوران‌های طلایی افغانستان قدیم و یادآوری از کاکه‌گی‌های آن‌زمان، که زمانی تمام دارایی این کشور به حساب می‌رفت.

وقتی آدم مهاجر می‌شود، بیشتر این فیزیک آدمی و تن او است که از زادگاه و سرزمین مادری عملا دور می‌شود اما تمام ذهن و فکر و فضای زبانی و خاطراتش در وطنش می‌ماند. گاهی حتی رنج‌های آن‌جا را بیشتر احساس می‌کند و قلب و روانش برای هر رویداد تلخی زخمی‌تر می‌شود. همچنین این خلا و این احساس که مهاجرت موقتی خواهد بود و روزی به سرزمین خود بازخواهی گشت زمانی بیشتر آزاردهنده می‌شود پای اجبار در میان بیاید و مهاجرت طولانی‌تر و چشم‌انداز بازگشت هم غیرممکن‌تر شود. مهاجرت هرچند برای من چیزهای زیادی آموخت و مرا با ...

دغو ټول شیانو د لور(مارتا) په زړه کې یو ډول هیجان راپورته کړ او د هغې په وجود کې یې د «نېک‌مرغۍ» یو نوی تعریف ننویست؛ خو مور لا هم نه پوهېږي، چې «نېک‌مرغي» څه ته وايي او یا به یې فکر کاوه، چې د یواځینۍ لور په څنګ کې اوسېدل به هماغه «نېک‌مرغي» وي، چې وګړي یې په لټه کې دي.

کتاب زلفا را تمام کردم. این اولین کتابی بود که من از قلم نویسنده عزیز ما، آقای هروی می‌خواندم و برایم نهایتن لذت‌بخش بود. زلفا، نوشته‌ی تازه آقای احمد‌ضیا سیامک هروی است که دارای داستان جالب و پرتأملی می‌باشد. این رمان میان اسطوره و واقعیت به تاریخ، فرهنگ و رسم‌و‌رواج هرات در طی سده‌های مختلف می‌پردازد.