سنگ‌های سرخ تعارف؛ تازه‌ترین مجموعه‌ی شعر خوشبین هروی است که نشر آوای زریاب به‌چاپ رسانیده است. این مجموعه در ۱۵۰ صفحه شامل ۱۲۰ پارچه شعر سپید بلند و کوتاه می‌باشد. خوشبین هروی نام درشتی در حوزه نقد و بررسی شعر سپید به ویژه شعر کوتاه سپید می‌باشد.

داوود عرفان، دکترای علوم سیاسی دارد و پیشینه‌ای متنوع از تحصیل در ریاضیات تا تجربه‌های مدیریتی و روزنامه‌نگاری را در کارنامه خود ثبت کرده است. او که دلبسته‌ی فلسفه و عرفان است، با نوشتن رمان "انتحاری در آفساید"  کوشیده است تا گره‌ای از پیچیدگی‌ها، ناهنجاری‌ها و بحران‌های کشورش را بگشاید و در کنار آن، فرهنگ، سنت‌ها، رسوم و حتی جغرافیای سرزمینش را به تصویر بکشد.

شعر بگویید، نقاشی بکشید، آهنگ بخوانید، داستان بنویسید و یا حداقل به طبعیت بروید و گذر آب، پرزدن پرنده‌ها و پروانه‌ها نگاه کنید. هیچ کسی از مادر هنرمند زاده نشده، همه با تمرین و ریاضت به‌جایی رسیده اند. هنر، سلاحی است که کسی توان مصادره‌کردنش را ندارد. خندیدن و شادبودن را فراموش نکنید. عمر برایم ثابت کرده که هرچه زندگی را سخت بگیری، سخت‌تر می‌شود. نگذارید دختران محیط و خانواده شما این روزهای سخت را با نا امیدی و با اشک بگذرانند. در کنار آن‌ها ‌باشید و به آن‌ها امید و انگیزه‌ی زیستن بدهید.

متأسفانه هنرمند افغانستان می کوشد تا جایی که می تواند، از سیاست دور باشد و به جای درس گرفتن از تاریخ آن را تنها به نقد بگیرد. اما هنرمندانی از سیاست دوری می گزینند که برای وطن و مردم شان اهمیتی چندانی قائل نباشند. حال آنکه هنرمند خوب و با رسالت، مانند اکرم عثمان، تاریخ، جامعه و سیاست مملکتش را به خوبی می فهمد و با زبان هنر به شرح و تحلیل می پردازد. در کوچه ما، خواننده با یک تاریخ‌نگار نیز روبرو است، اکرم عثمان بعد از هر پادشاه گردشی در یک یا چند فصل به تحلیل و روایت اوضاع آن دوره می پردازد. این ...

ظاهراً موضوع اصلی داستان تلاش برای بقا و نابودی آن است. زشتی و زیبایی، یا تاریکی و روشنایی، دو نیروی متضاد در سراسر روایت در جریان‌اند. در صحفه ۶۴ آمده است: «وقتی هستی، جهان هست و این جهان پر از تقابل است و اگر تقابل نبود شاید هستی نبود. یعنی اگر خوبی باشد در برابرش بدی و اگر زیبایی باشد، در برابرش زشتی است. همان‌طور که در برابر روز شب است و در مقابل سپیدی سیاهی… پس تو هستی را تغیر نخواهی داد. تو باید هنر زیستن را یاد بیگیری…»

روی‌هم‌رفته این کتاب نه‌تنها پرده‌زدایی از زندگی، سنت‌ها و اعتقادات هندو‌های افغانستان می‌کند؛ بلکه به عنوان یک اثر ادبی بی‌بدیل از تاریخ و جامعه‌شناسی افغانستان شناخته می‌شود که با تأمل و ظرافت فراوان به رشته تحریر درآمده‌ است. خواندن این کتاب قلب خواننده را به‌ تپش درآورده و ذهن او را به تفکر و تأمل وا‌می‌دارد. این کتاب واسطه‌یی است برای سفر‌کردن به دوران‌های طلایی افغانستان قدیم و یادآوری از کاکه‌گی‌های آن‌زمان، که زمانی تمام دارایی این کشور به حساب می‌رفت.

وقتی آدم مهاجر می‌شود، بیشتر این فیزیک آدمی و تن او است که از زادگاه و سرزمین مادری عملا دور می‌شود اما تمام ذهن و فکر و فضای زبانی و خاطراتش در وطنش می‌ماند. گاهی حتی رنج‌های آن‌جا را بیشتر احساس می‌کند و قلب و روانش برای هر رویداد تلخی زخمی‌تر می‌شود. همچنین این خلا و این احساس که مهاجرت موقتی خواهد بود و روزی به سرزمین خود بازخواهی گشت زمانی بیشتر آزاردهنده می‌شود پای اجبار در میان بیاید و مهاجرت طولانی‌تر و چشم‌انداز بازگشت هم غیرممکن‌تر شود. مهاجرت هرچند برای من چیزهای زیادی آموخت و مرا با ...

دغو ټول شیانو د لور(مارتا) په زړه کې یو ډول هیجان راپورته کړ او د هغې په وجود کې یې د «نېک‌مرغۍ» یو نوی تعریف ننویست؛ خو مور لا هم نه پوهېږي، چې «نېک‌مرغي» څه ته وايي او یا به یې فکر کاوه، چې د یواځینۍ لور په څنګ کې اوسېدل به هماغه «نېک‌مرغي» وي، چې وګړي یې په لټه کې دي.