مادر می‌گوید می‌خواهند جنازه را ببرند کنار بروید. زن‌ها کنار می‌روند خاله نازی «خشتِ نمکی»‌ای را با پارچه‌ای سفید می‌پوشاند و می‌دهد دست مادر می‌گوید:« تابوت را که برداشتند بگذار جایش» قلبم از جا کنده می‌شود، بغضی در گلویم دست و پا می‌زند و حرف‌هایم اشک می‌شوند در پهنای صورتم. مادر صورت دادا را می‌پوشاند. بابا و چند مرد داخل می‌شوند و تابوت را با تکبیر بلند، می‌کنند. خانه تاریک می‌شود ولی دادا هنوز با انگشت‌های بی‌رمقش دانه‌های تسبیح را می‌گرداند و با هر دانه که می‌افتد یک پله به خدا نزدیک‌تر می‌شود. دانه‌ها، یکی یکی می‌گردند و می‌افتند و دادا از میان ابرها پله پله بالا می‌رود، فرشته‌ها بر سرش نخود و کشمش می‌پاشند؛ تا این‌که با همان لبخند شیرینش می‌رسد به یک قصر سفید که هیچ رنگی جز سفیدی ندارد. سفیدَ، سفید.