«شیما می‌خواهد روان‌کاوانه بنویسد، از درون‌کاوی بیشتر و بیشتر بهره بگیرد، همین است که داستان‌های کوتاه او، برای نمونه، یاس‌ها و یادها، بلند و بلندتر می‌گردند؛ با این هم، گردش‌ها، تکرارها، یادها و فضاهای مه‌آلود، داستان‌های او را گیرایی ویژه‌ای می‌بخشند. در جاهایی می‌خواهد نمادگرایی کند. گزینش گل یاس و گزینش این واژه در عنوان داستان، با یأس‌ها و ناامیدی‌هایی که سیمای مرکزی داستان با آن‌ها درگیر است، و با سپید شدن سیاهی روانی او، زیبایانه، خواننده را با تأویل‌هایی هم‌سو می‌گرداند. سیماهایی مانند قدیر تخمک، یا ماهی‌فروش نمادهایی استند برای نشان‌دادن پهلوهای خفتهٔ زندگی که نویسنده می‌خواهد روان‌کاوانه آن‌ها را به نمایش گذارد و فلسفهٔ زندگی، پوچی، بی‌وفایی و… را به خواننده برساند.»