غلام‌نبی عشـقری فرزند محمدرحیم معروف به صوفی عشقری در  سال ۱٢٧۱ خورشيدی در روستای چهلتن پغمان چشم به جهــان گشـود و يکی از شاعران معاصر افغانستان بود.
عشـقری، در ايام کودکی پـدر و پس از آن بـرادر و سـپس مادرش را از دسـت داد و طعم تلـخ “بی‌کسـی” را بر سـر سـفره‌ی تنهایی چشـید. این رويدادها چنان بر زندگی وی سایه افگند که او، دنیا را رها کرده به تصوف روی آورد.

صوفی عشقری، یک عمر در تنگ دستی زیست، و ظاهراً به همين سبب هرگز ازدواج نکرد؛
غلام‌نبی، در ۱۸ سالگی به شاعری روی آورد و نخستین شعرش را با تخلص “عشقری” سرود. بسیاری از اشعار او در روزنامه‌های آن زمان افغانستان به چاپ رسید و ۷۰ سال تمام به شاعری پرداخت. عشقری شاعر رسمی و درس آموخته نبود اما بنا به استعداد فطری و “طبع خداد” که داشت اشعاری روان و زيبای سروده است. محبوبيت او در دوره معاصر از آنجا محسوس است که اسـتادان موسـيقی در زمان حياتـش، اشـعار او را با نوای موسـيقی سروده‌اند.
عشقری در نهم سرطان سال ۱۳۵۸ خورشيدی به عمر ۸۷ سالگی با زندگی بدرود گفت. آثار گران‌بهایی از عشقری به يادگار مانده است که نمايانگر استادی وی در شعر و شاعری است. از او دو کتاب، “از خاک تا افلاک عشق” بارها توسط ناشران کتاب در افغانستان منتشر شده اند

نمونه‌ی کلام وی:

کس نشـــد پيــدا که در بزمــت مــرا ياد آورد
مشــت خاکـــم را مـگـــر بر درگهــت باد آورد

يـک رفـيق دســتگيری در جـهان پيـدا نشـــد
تا به پای قصــر شـــيرين نعــش فرهـــاد آورد

در دل خـوبـــان نمـی‌بخشـــد اثـــر آيــا چـــرا
ســـنــگ را آه و فغـــان من بــه فـريـــاد آورد

آرزوی مرغ دل زين شـيوه حيرانم که چيسـت
تـير خـــون آلـــود خـــود را نـــزد صـــيــاد آورد

در صــف عشــاق مـی‌بالــد دل ناشـــاد مـن
گــر به دشـــنامی لــب لعــلت مــرا يــاد آورد

دل کـند لخــت جگــر را نـذر چشــم گلــرخان
همچو آن طفلـی که حلوا پيــش اســتاد آورد

باشـد آن روزی که آن شـوخ فرامُـش کار من
يـــاد از حـــال مـــن غمـــگين نـــاشـــاد آورد

کيست تا از روی غمخواری درين دشت جنون
بهــر دســـت و پــای مــن زنجــير فــولاد آورد

عشـقری از روی علـم و فن نمی‌سـازد غـزل
ايـــنقدر مضـــمــون نـــو طـبـــع خـــداداد آورد